موانع مشارکت در فعالیت های بدنی تفریحی معلولین با صندلی چرخدار در استان کرمان

مقدمه: فعالیت بدنی در اوقات فراغت می تواند امید به زندگی را در معلولان افزایش داده و باعث شادابی، ارتباط با دیگران، مشارکت در کارهای جمعی و جلوگیری از گوشه گیری و کسالت شود. پژوهش حاضر به بررسی موانع مشارکت در فعالیت های بدنی تفریحی افراد وابسته به ویلچر در استان کرمان پرداخته است. روش ها: این پژوهش یک مطالعه مقطعی بوده و جامعه آماری آن را کلیه معلولان وابسته به ویلچر استان کرمان تشکیل داده است. نمونه پژوهش 276 نفر از این جامعه بود که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب گردید. ابزار پژوهش پرسشنامه محقق ساخته ای بود که روایی صوری و محتوایی (91/0= cvi) آن به تأیید اساتید فن رسید. روایی سازه با تحلیل عاملی اکتشافی و پایایی پرسشنامه با آلفای کرونباخ و آزمون-باز آزمون تأیید گردید. نتا یج: وضعیت انواع فعالیت در اوقات فراغت به طور معنی داری پایین تر از حد متوسط بود. میانگین موانع فردی مؤثر بر فعالیت بدنی در اوقات فراغت به طور معنی داری پایین تر از حد متوسط بود. اولویت بندی موانع فردی مؤثر بر فعالیت بدنی حاکی از اختلاف معنی داری بین میانگین رتبه ها بوده و شرایط شغلی به طور معنی داری بیشتر بود. میزان موانع ساختاری به طور معنی داری پایین تر از حد متوسط بود. در اولویت بندی موانع ساختاری، دستیابی فیزیکی بیشتر بود. میانگین موانع فرهنگی– اجتماعی به طور معنی داری بالاتر از حد متوسط بوده و در اولویت بندی موانع فرهنگی-اجتماعی دیدگاه دوستان، همکاران و آشنایان به طور معنی داری بیشتر بود. بحث و نتیجه گیری: معلولان با صندلی چرخدار بیشتر موانع را در دیدگاه جامعه، همکاران و آشنایان خود می دانند و موانع فردی و ساختاری موانع قابل توجهی برای مشارکت در فعالیت بدنی آنان نیستند.